Dobre wieści !!!

[Cezarian]

No dobrze, a o którym wątku mówicie, pisząc, że nie w tym?

[Bluesmanniak]

No oczywiście o tym mniej dobrym...

[Cezarian]

O nie! U nas wszystkie wątki są dobre.

[Fasiol]

Tak dobrze/sprytnie/smacznie wyszła mi ostatnio kiszka ziemniaczana że właśnie zakończyłem napełnienie kolejnych. Tak na oko z 1,5 m.

[Cezarian]

1,5 metra to tak na oko 3 litry?

[Bruxa]

Zależy od średnicy kiszki.
To nie można było wcześniej napisać? Tak to kolega kusi po próżnicy, teraz już się nie wybiorę.

[Fasiol]

Spokojnie, wszystko przed nami. Oprócz kiszki zrobiliśmy też babkę, więc dziś na obiad będzie podsmażana babka z sosem. A na ten sos już się moczą Bruxowe grzybki.

[Cezarian]

Ciekawe, w jakim stanie ta babka i jej kiszka? Czy wytrzyma do wiosny?

[Cezarian]

Po sobie, ale...
Śmierć Młynarskiego nastroiła mnie refleksyjnie. Zgodnie z regułą tej strony i tego wątku nie są to oczywiście refleksje optymistyczne.
Zastanawiam się otóż, kto nam jeszcze z naszych kabaretowych bohaterów pozostał? A więc na kogo szykuje się ponury żniwiarz w tym roku? Wychodzi mi pobieżnie, że z lat umownie 70-tych pozostali:
Jan Kobuszewski
Hanna Okuniewicz
Janusz Gajos
Piotr Fronczewski
Zofia Merle
Poeta
Wiesław Michnikowski
Jerzy Sthur
Marcin Wolski
Wiesław Gołas
Barbara Wrzesińska
Wojciech Pokora
Zofia Zykun
Stanisław Tym
Krzysztof Jaroszyński
3 osoby z ekipy elity: Skoczylas, Niedzielski, Szelc
Friedman
Andrzej Zaorski (choć tutaj, o udarze, sprawa jest w połowie rozwiązła)
Laskowik
Jaślar
Jacek Fedorowicz
Krzysztof Materna (i tu Wojciech Mann)
Krzysztof Kowalewski
Tadeusz Ross
Bogdan Łazuka
Tadeusz Drozda
Rudi Schuberth
Janusz Rewiński
Andrzej Fedorowicz
Marian Opania
Panowie z Kabaretu Długi
O kim zapomniałem i kogo jeszcze w tym roku zabraknie? Osobiście najbardziej martwię się o Kobuszewskiego.

[Bluesmanniak]

O rety... a potem koniec świata i pora też umierać?

[Bruxa]

Nie tak od razu może, ale kiedyś przyjdzie i taka wyliczanka z naszej półki.

A weź mie pan nie denerwuj...

[Bluesmanniak]

Widziałem dziś szczęście. W pociągu jechało
Oboje dwudziestoparoletni. Ona ładna/zgrabna (figura/fryzura typu Majka Skowron, ale uroda bardziej współczesna), dyskretnie podretuszowana. On przystojniak (ale nie macho, coś jak młody Paweł Małaszyński), elegancko ale bez ekstrawagancji. A między nimi w czymś na wzór dużej torby fotograficznej - piesek, rasy kundelek. Spokojny nad wyraz i łypiący (z miłością?) to na jedno to na drugie. Ona z laptopem na kolanach, on ze smartfonem w ręku, ale w zasadzie nie używali tych urządzeń, bo patrzyli: na siebie, na pieska a czasami na mijane pola i lasy.
"Ostatnia rodzina"? "Pierwsza rodzina"? W każdym razie biło od nich coś, co ja zinterpretowałem jako szczęście, ale może nadinterpretuję...

[Cezarian]

Proszę, jaki wzruszający obrazek na początek dnia. Czyli można, nadal można?
To ja mam więcej szczęścia. W pracy. Do tego stopnia, ze znany na tym forum mój wspólnik, ostatnio co nieco niedomagający, od lat nosi miano "szczęście niepojęte". Nie tylko zresztą wśród dziewczyn.

[Bruxa]

patrzyli: na siebie, na pieska a czasami na mijane pola i lasy.

A to mi się z zupełnie innej podróży skojarzyło:






I jeszcze głębsza troska o szczęście obywatela (a przynajmniej o brak nieszczęścia):

[Cezarian]

Enjoy the park? From the train?
Do not kill me again.