Refleksja na dziś

[Bruxa]

Uwaga, antrakt.

Ja się zastanawiam, kiedy ktoś w  końcu wygoogla, co ja paczę, pardon, co ja piszę...
Prowokacja, ale tam też było o jednej wielkiej prowokacji (i paru malutkich).

Ale pasuje mi to dziś jak ulał, i chichram się niemożebnie, przepraszam, po prostu nie mogie...

Koniec antraktu.

[Stefan]

Stefan z rozbawieniem przeczytał te bZduRy, ale na wszelki wypadek postanowił przyspieszyć wizytę u psychologa.
W międzyczasie postanowił zmienić temat.
- Tylko nie zmieniaj tematu - krzyknęła Bruxa
- Bo co - postawił się Stefan - myślisz, że wiwisekcja moich wad jest taka interesująca?
- Oczywiście - krzyknęli wszyscy forumowicze - bez tego nie ma zabawy.
Stefan, po długim, trzysekundowym  namyśle postanowił się obrazić i nie pisać już dziś na forum.
Tymczasem Fasiol zakładał się z Cezarianem, kiedy Stefan pęknie.
- 15 minut - twierdził Fasiol.
- 17 - rzekł Cezar, ostatnio zhardział.
- To o Karmi?
Wyraz obrzydzenia na twarzy Cezariana upewnił Fasiola, że chyba nie.

[Bruxa]

- A to co znowu? Co się tu dzieje? - wykrzyknął Stefan.
Ruch panował niezwykły. Bardzo liczne - i zgoła niedoborowe - towarzystwo cisnęło się pod drzwiami, wciąż ktoś wchodził lub wychodził, nie wycierając nawet nóg na słomiance, jak zauważył Stefan z przykrością.
Zdziwił się kocur, ale tamci zdziwili się jeszcze bardziej na jego widok.

Słowem, Stefana uznano za nieboszczyka, a nie każdy z obecnych, którzy zapewniali go, że cieszą się z pomyłki, cieszył się szczerze.

Wiele wody upłynęło w rzece, nim pana Bolcmana naprawdę i formalnie uznano z powrotem za żyjącego. Osoby, które zrobiły wyjątkowo dobry interes na licytacji, nie chciały się zadowolić byle dowodem. W końcu, żeby przyspieszyć sprawę, Stefan musiał odkupić większość swoich własnych mebli. Mnóstwo srebrnych łyżek zniknęło w sposób tajemniczy i nigdy całkowicie nie wyjaśniony.

Ale Stefan miał wkrótce przekonać się, że stracił coś więcej niż srebrne łyżki, a mianowicie - dobrą reputację. Co prawda zawsze odtąd cieszył się przyjaźnią Brux, szacunkiem Szczutków, Zygfrydów i wszystkich tym podobnych osób, które odwiedzały jego rodzinną okolicę; ale nie uchodził już za szanującego się kocura. Wszyscy sąsiedzi uważali go za trochę "pomylonego".

Z przykrością muszę wam powiedzieć, że Stefan nic sobie z tego nie robił.

[jazzski]

Dobré odpoledne!
Był ktoś?

[Bruxa]

Dobré odpoledne!

Ta slova zazněla do ticha, které se náhle rozhostilo.

[Stefan]

Po polskiemu!!!!
Nie Chorwacku!
Zawył Stefan i ponownie zapadł w obrazę.

[Bruxa]

Nie Chorwacku!

Já se nemůžu na to dívat

[jazzski]

- Panie doktorze, nie rozumiem literki D
- Ale, jak to, panie Stefanie?
- No, czytam ją od przodu i wspak, a nie rozumiem.
- Ale w którym miejscu pan jej nie rozumie?
- Tu.
- Dlaczego pan się puka w czoło?
- Pokazuję w którym miejscu nie rozumiem.
- Ale którego...
- Dzisiaj? - dwudziestego dziewiątego.
- Ale ja pytam... czego pan w niej nie rozumie?
- A ja odpowiadam - ogólnie jej nie rozumiem - jako całości - rozumie pan?
- Nie rozumiem. Potrzebuję jakiegoś szczegółu.
- Ale w którym miejscu pan doktor tego opisu nie rozumie?
- Opis jest zrozumiały - słowo po słowie, ale całości pana przekazu nie rozumiem.
- Oj, widzę, panie doktorze, że pan mi nic nie pomoże. Ile płacę?
- Ale, panie Stefanie, czemu zaraz tak ostro?
- Bo ja zawsze reguluję po sobie. Więc - ile?
- Dobrze! Sto.
- Nie rozumiem?!
- Oj, niedobrze. To cyfr pan też nie rozumie?
- Cyfry rozumiem, tylko sto - nie.
- To niech pan to wypowie wspak.
- O! Ty! S...
- Nie, no, pomyłka - pięćdziesiąt!
- Już całkiem nie rozumiem.
- To jak ma być - za darmo?
- Myślałem, że dwieście - bo to prywatnie.
- Nie rozumiem - przecież ja rodzinny jestem.
- U nas w rodzinie nie ma takich, co nic nie poradzą. Radzą każdemu i we wszystkim. Codziennie. Czy on chce, czy nie.
- A panu nie poradzili.
- Poradzili. Żebym panu dał dyskretnie składkowe dwieście złotych wsparcia. Bo z panem ostatnio marnie.
- Co pan powie! To raczej ja powinienem się nad panem zlitować i zapomogę dać. Wtórny... denalfabetyzm pana zahaczył!
- Zapomogę - a ile?
- Nawet na czterysta pan wygląda!
- Doktorek się znalazł! Kitel poplamiony, torba obszarpana i buty bez pięt!
- Niech pan mnie nie rozdrażnia, bo pięćset dam!
- Nie cofnę ani słowa!
- Mam nad panem litość. Bierz pan te pięćset i zamilcz, zanim nie wycenię pana gorzej. I proszę się zastanowić nad sobą. Do widzenia! Psia...
- Do widzenia.
*
- Kocie, pan idzie do sklepu i zaraz wraca. Dziś będzie Whiskas i Whisky. Jakieś specjalne życzenia?

[Stefan]

- O! zaczyna się SF - ucieszył się Stefan - Zajdel to może nie jest, ale wyobraźnię to gościu ma. No i humor - pomyślał w duchu Stefan - kto w Galicji da lekarzowi 500 złotych? Nawet polskich?
Jazzski bardzo się tym zmartwił.
- Muszę jeszcze nad tym popracować - pomyślał - to powinno być choć trochę prawdopodobne.
- Musisz nad tym popracować - powiedziała Bruxa - to powinno być choć trochę prawdopodobne.
Jazzski  przestraszył się, zawsze przerażały go kobiety, które wiedziały wszystko. Wiedźmy po prostu.
Muszę się zdrzemnąć - westchnął i zapadł w mroczny, dudniący końmi sen.

[Bruxa]

Z niespokojnego snu - w którym nieprzyjemną rolę odgrywał rycerz nader małego wzrostu, lecz uzbrojony w bardzo ostry miecz i w niezwykłe męstwo przeszedł do lekkiej drzemki, a potem obudził się i całkowicie oprzytomniał. Poczuł jakiś lekki powiew ciągnący przez pieczarę.
Czyżby wiało od małej dziury w ścianie? Zawsze się z jej powodu trochę niepokoił, choć wydawała się tak znikoma, teraz więc wpatrywał się w nią podejrzliwie i wyrzucał sobie, że dotychczas jej nie zatkał. W ostatnich dniach wydawało mu się, że słyszy stłumione odgłosy jakby kołatania, dochodzące skądsiś z góry aż na dno jego jamy. Przewrócił się na łożu, wyciągnął szyję i zaczął węszyć.

-O Wielki Jazzski! - powiedział Stefan. - Nie przyszedłem po prezenty. Chciałem tylko przyjrzeć ci się i sprawdzić, czy naprawdę jesteś tak wspaniały, jak głoszą legendy. Bo nie wierzyłem legendom.
- A teraz wierzysz? - spytał Jazzski mile połechtany pochlebstwem, choć nie brał wcale komplementów za dobrą monetę.
- Doprawdy, pieśni i legendy bledną wobec rzeczywistości, o Jazzski, pierwsza i najgorsza plago świata! - odparł Stefan.
- Jak na łgarza jesteś bardzo dobrze wychowany - powiedział Jazzski.


(dobra, kończę, jeszcze mnie Autor pozwie...)

[Stefan]

Cezarian rozsiadł się zadowolony w fotelu. To był dobry dzien. Co prawda nikogo dziś nie skazał i musiał udzielić paru porad pro bono Stefanowi (przestał wierzyć, że ta sknera z Galicji kiedykolwiek zapłaci) i zapalił kubańskie cygaro. Przemknęło mu jednak przez myśl, że jest osobą zaufania publicznego, a wiec jakby osobą publiczną. A jako osoba publiczna miejsce gdzie przebywa, jest miejscem publicznym, a w miejscach publicznych palić nie można. Z żalem zgasił bardzo drogie cygaro, przypomniał sobie, że nie pali i trochę mu ulżyło. Wziął butelkę Karmi (skąd u mnie Karmi? - zastanawiał się), otworzył, wypił łyk i z obrzydzeniem wypluł do wielkiej spluwaczki, która była centralnym jego pokoju.
Odpalił komputer, załogował się na forum i zaczął przeglądać ostatnie nieprzeczytane posty.
Zaczął czytać: Cezarian rozsiadł się zadowolony w fotelu...

[jazzski]

spluwaczki, która była centralnym jego pokoju

A my mamy Centralny, który jest spluwaczką  (i powodem) naszego niepokoju

[Stefan]

--on topic---
K, tsm, że jak nie ma Azarenki, to Radwańska wygrywa.
---on topic---

[Fasiol]

K, tsm, deszczyk kropi, trawka rośnie. 

[jazzski]

N, tsd, glizdka wyłazi, ptaszek rośnie.